Welkom in China
Door: Bas Krewinkel
Blijf op de hoogte en volg Bas
17 Mei 2014 | China, Hangzhou
De bushbush, de zonnebril en het analfabetisme: Welkom in China
En de 4 weken zijn alweer gepasseerd, wat dat betreft vliegt de tijd voorbij. Mooi is dan ook ik nog steeds op schema lig met mijn opdracht, toch ook niet geheel onbelangrijk. Dit is helemaal een meevaller als je bedenkt dat de temperatuur in het kantoor gemiddeld tussen de 25 en 30 graden ligt, hetgeen denk ik toch hoofdzakelijk de oorzaak is van de 30 computers die in een ruimte van 20 m3 staan. Ik ben er zelf ook nog steeds niet achter waarom dit nodig is… En hoewel er een airco is, denk ik dat menige ‘arko’ beter functioneert dan deze airco. Maar goed, conclusie is dat de concentratie soms even kan wegzakken, maar dit mij gelukkig nog niet fataal is geworden.
Behalve door de computers wordt de hitte echter (natuurlijk) ook veroorzaakt door de temperatuur buiten. Deze temperatuur die toch gemiddeld op de 28 graden ligt momenteel, gaat 3 van de 4 dagen gepaard met een lekkere laag bewolking waar als het even kan ook nog regen uit valt. Het schijnt dan ook het regenseizoen te zijn in de zomer, en inderdaad daar ben ik al wel achter gekomen. Deze regen is echter behalve irritant tijdens de regen, ook nog is dodelijk irritant omdat het zorgt voor een luchtvochtigheid die het niveau ‘ overal vastplakken als eindbaas’ toch wel redelijk haalt.
De regen wordt naar mijn idee echter gewoon afgedwongen door de Chinezen zelf, want laat nu wanneer de zon een keer wel schijnt, opeens iedere vrouw een paraplu opsteken. Dit, zo heb ik mij laten vertellen, tegen de zon. Want ja, anders zal je nog is bruin worden… Eigenlijk is het dan ook gewoon enorm terecht dat de zon denkt, ‘ach ja, als je dan toch geen zon hoeft, ontvang je ook gewoon een hele berg water op je kop’. Maar goed, er zijn dus een paar dagen met zon geweest, en op deze momenten ben ik dan toch de toerist die meteen zijn korte broek en zonnebril tevoorschijn haalt. Vooral die zonnebril zorgde echter meteen voor veel rare blikken in de bus, en ook mijn mede PhD studenten keken alsof ik een supersonische tijdmachine aan m’n shirt had hangen. Nee, de zonnebril is hier nog ver van normaal, en ik denk dat als ik hier mijn eigen zonnebrillenmerk: ‘Bassie en Adriaan’ op de markt zou brengen, ik met bakken vol geld zou thuiskomen.
Is er dan helemaal niets te vertellen over deze doordeweekse werkdagen? Nou ja, natuurlijk zijn er wel weer aan paar dingen voorbij gekomen die toch even de aandacht verdienen. Zo ben ik groot voorstander voor een tafeltenniszaal in de Horst op de UT. Hier is in elk gebouw op de campus wel een dergelijke zaal te vinden. Het gebouw waar ik zit heeft deze op slechts twee verdiepingen onder ons, en als je wilt kan je daar dus altijd even ontspannen. Daarnaast kreeg ik van een PhD studente te horen dat ik toch echt niet moest denken dat de helft van de vrouwen/studentes in China lesbienne was omdat ze altijd hand in hand lopen en nogal close zijn, dit is simpelweg omdat de mannen niet romantisch genoeg zijn. Ach, het was mij niet eens heel erg opgevallen, het blijft mij meer verbazen dat je van mensen tussen de 16 en 36 amper de leeftijd kan raden. Dit geeft af en toe rare taferelen waardoor je zomaar kan denken dat een groot deel van de Chinezen pedofiel is, terwijl ze dan beide waarschijnlijk echt wel boven de 20 zijn, in plaats van 16 en 36…
Maar tot zover de doordeweekse dagen; dit zijn over het algemeen toch gewoon de ‘half 7 opstaan en 8 uur terugkom’ dagen. In het weekend heb ik echter alle tijd om zelf op pad te gaan, en dat heb ik dan ook weer uitvoerig gedaan. Zo ben ik een dag richting Heifeng Street geweest, in feite het oude deel (wijk) van Hangzhou. Dit waren inderdaad huizen die duidelijk niet vorige week waren opgeleverd door de plaatselijke aannemer ‘Beun Haas’, maar echt nog uit het oude China stamde. Erg mooi om dit contrast te zien met de huidige toch vaak overdreven moderne bouwstijl in China. Daarnaast zit er ook één van de meest beroemde apotheken gevestigd in de wijk. Hoewel, een apotheek kan je het amper noemen; een medisch winkelcentrum komt meer in de buurt. Het pand was echter weer helemaal in de oude Chinese bouwstijl wat het in combinatie met alle kleine kruidenkramen erg bijzonder maakte. Daarnaast moet de zaak ook erg goed draaien, gezien de 6 balies waar continu een rij voor stond.
Hierna ben ik even wezen kijken bij het Hangzhou National Museum. Niet dat dit mijn plan was, maar toevallig kwam ik er langs. Het mooie is dan ook dat alle museums hier gratis zijn, en je er dus altijd wel even naar binnen loopt. Ik dus vol verwachting naar binnen, want ja, over zo’n oude stad moeten vast veel dingen te zien zijn. En ja, dat was ook wel zo. Maar als men vervolgens alles alleen in het Chinees neer zet op de bordjes, ben ik eerlijk gezegd vrij snel klaar. Waarschijnlijk dachten de bewakers bij de ingang dat ik alleen even naar de wc was geweest, gezien de vreemde blik toen ik alweer naar buiten liep. Of misschien dachten ze überhaupt; ‘waarom ga jij hier naar binnen, je snapt er toch geen zak van!’ Na dit bliksembezoek aan het museum was het tijd om, na weer met een chinees gepraat te hebben voor een of ander programma op hun school, richting de Chenghuang pagode te gaan. Dit is de eerste van een viertal pagodes aan het Westlake die ik bezocht heb. Het uitzicht vanaf de pagode was ondanks het regenachtige weer (goh, dat is nu gek…) toch nog zeker de moeite waard te noemen. En zoals de chinezen zelf ook al zeggen, misschien het uitzicht op het Westlake met miezerig weer nog wel mooier dan met felle zon, door het mysterieuze dat het over zich krijgt.
Na de pagode en nog een paar tempels eromheen bezocht te hebben, liep ik weer via Heifeng Street terug naar het Westlake. Nu val je als westerling nogal op, en dus is het niet gek dat wanneer mensen een beetje Engels kunnen praten ze al tegen je aan lopen te blaten. Jawel, echt praten kan je het vaak niet noemen aangezien ze niet meer dan 2 woorden kunnen. Nu was er echter een man, die nadat ik natuurlijk moest vertellen waar ik vandaan kwam, een heel verhaal liep op te hangen over hoe geweldig Nederland wel niet was (volgens mij ging er gewoon een belletje luiden nadat Europa was gevallen, en wist hij niet eens waar Nederland lag). Na hier een beetje in mee gegaan te zijn kreeg het gesprek echter een andere wending toen het opeens over zijn dochter ging die toch echt naar Nederland moest. Ik moest van hem nog deze middag mee gaan zodat hij mij kon voorstellen aan haar en de rest van de familie, en volgens mij stond de trouwerij volgende week al in zijn agenda. Helaas voor deze allerbeste man stond dit niet in mijn agenda, en was het gesprek al even snel ten einde als het begonnen was.
Nu was het al redelijk laat deze dag, waardoor de kantines op de campus al dicht waren bij terugkomst. Dus ik denk; laat ik dan maar bij een chinees eettentje eten. Dus ik bestel wat na met handen en voetenwerk duidelijk te hebben gemaakt wat ik in ieder geval niet wil hebben, en ga zitten. Laat er nu op dat moment een chinees binnenkomen, we mogen wel stellen met enig overgewicht, die aan de tafel recht voor me gaat zitten. Deze beste meneer gaat vervolgens ook nog uitvoerig zijn shirt uit doen die door het zweten waarschijnlijk al 5 kilo zwaarder was geworden, en begint vervolgens heerlijk recht in mijn gezicht te smakken op een geluidsniveau dat zo in het Guinness Book of Records kan. Jawel meneerdechineesaandetafeltegenovermijmetovergewicht, je hebt werkelijk waar mijn eetlust in 5 seconde weten te minimaliseren tot onder het nulpunt; bedankt daarvoor.
Natuurlijk ga ik hier niet elke dag beschrijven, want dan ben je zo een boek verder. Maar dingen die ik zoal nog meer heb gedaan zijn bijvoorbeeld het bezoeken van het zijde museum. In tegenstelling tot veel andere toeristische plekken was dit gelukkig wel in het Engels, en dat maakt het verhaal dan ook gelijk een stuk boeiender. Vooral toen ik zag dat wij Nederlanders in die goede oude tijd van de wel bekende ‘VOC-mentaliteit’ (bedankt JP Balkenende), naja of WIC, nog de hele wereld over voeren en in China de grootste afnemer waren van de zijdehandel. Jawel, hier kwam dan toch het sofinistische wezen in mij naar boven welke ik niet dacht in me te hebben.
Nu blijft China je elke dag wel verbazen over bepaalde dingen. Vandaag was ik echter op de grens van ‘China, what have you done? Go home, you’re drunk!’ Er bleek namelijk dat er ergens in een voorstad van Hangzhou een replica van de Eiffeltoren was gebouwd, genaamd de ‘Tianducheng’ Tower in het gelijknamige plaatje Tianducheng. Even dacht ik dat mijn zonebril daadwerkelijk een tijdmachine was geworden… Nu zal je vast denken; ‘goh, dan zal het daar wel druk zijn met toeristen (al dan niet Chinees)’. Nou nee, dit was nu typisch een voorbeeld van een Chinese spookstad. Van de 10.000 woningen die er staan zijn er maar 2.000 bewoond, en daardoor lijkt het er ook ver van echt te leven. Behalve een Eiffeltoren hebben ze er namelijk een heel dorp van gemakt in Franse stijl. Dit dorp grenst vervolgens aan ‘Linping’, een totaal uit de grond gestampt (op Google maps bestond de voorstad nog amper) stadsdeel op 25 kilometer van het centrum van Hangzhou af. Ik weet niet wie ze hier allemaal denken te gaan huisvestigen, maar ik kijk niet vreemd op als China binnenkort met een informatie komt dat de maanmannetjes gaan landen, en deze toch ook echt een dak boven hun hoofd moeten hebben. Het mooie aan al deze nieuwbouw flatgebouwen is daarnaast ook hoe de wijken er op de 3D afbeeldingen eruit zien die op de bouwhekken te vinden zijn, en hoe groot het contrast is met de werkelijkheid. Dit is ongeveer hetzelfde als in een 3de rangs afhaalrestaurant de foto van het eten op de kaart, en wat je vervolgens krijgt in een plastic bakje en zo uit de magnetron komt.
Maar goed, ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik denk dat het wel weer mooi is geweest voor vandaag. Voor de oplettend lezer dan nog even; ik ben nog niet naar Shanghai en Huangshan geweest zoals ik eerder vermelde. Dit zal zeker wel gaan gebeuren, maar het weer laat het nog even niet toe (iets met regen..) Wel heb ik al beide treinstations en een long distance busstation bezocht om te kijken hoe alles werkt. Conclusie: de treinstations zijn zowat vliegvelden qua grote, waarbij Hangzhou East station echt belachelijk is; Schiphol is er niks bij, dus dat wordt nog wat. Het busstation wat ik daarnaast bezocht heb is ongeveer twee keer de grote van Utrecht centraal en daarnaast is (natuurlijk) niks in het Engels, ik gok dan ook dat hier dus ook nog een uitdaging ligt voor mijn trips naar Huangshan en Wuzhen.
Tot zo ver maar weer, over een week of 2/3 zal er vast wel weer iets komen.
En de 4 weken zijn alweer gepasseerd, wat dat betreft vliegt de tijd voorbij. Mooi is dan ook ik nog steeds op schema lig met mijn opdracht, toch ook niet geheel onbelangrijk. Dit is helemaal een meevaller als je bedenkt dat de temperatuur in het kantoor gemiddeld tussen de 25 en 30 graden ligt, hetgeen denk ik toch hoofdzakelijk de oorzaak is van de 30 computers die in een ruimte van 20 m3 staan. Ik ben er zelf ook nog steeds niet achter waarom dit nodig is… En hoewel er een airco is, denk ik dat menige ‘arko’ beter functioneert dan deze airco. Maar goed, conclusie is dat de concentratie soms even kan wegzakken, maar dit mij gelukkig nog niet fataal is geworden.
Behalve door de computers wordt de hitte echter (natuurlijk) ook veroorzaakt door de temperatuur buiten. Deze temperatuur die toch gemiddeld op de 28 graden ligt momenteel, gaat 3 van de 4 dagen gepaard met een lekkere laag bewolking waar als het even kan ook nog regen uit valt. Het schijnt dan ook het regenseizoen te zijn in de zomer, en inderdaad daar ben ik al wel achter gekomen. Deze regen is echter behalve irritant tijdens de regen, ook nog is dodelijk irritant omdat het zorgt voor een luchtvochtigheid die het niveau ‘ overal vastplakken als eindbaas’ toch wel redelijk haalt.
De regen wordt naar mijn idee echter gewoon afgedwongen door de Chinezen zelf, want laat nu wanneer de zon een keer wel schijnt, opeens iedere vrouw een paraplu opsteken. Dit, zo heb ik mij laten vertellen, tegen de zon. Want ja, anders zal je nog is bruin worden… Eigenlijk is het dan ook gewoon enorm terecht dat de zon denkt, ‘ach ja, als je dan toch geen zon hoeft, ontvang je ook gewoon een hele berg water op je kop’. Maar goed, er zijn dus een paar dagen met zon geweest, en op deze momenten ben ik dan toch de toerist die meteen zijn korte broek en zonnebril tevoorschijn haalt. Vooral die zonnebril zorgde echter meteen voor veel rare blikken in de bus, en ook mijn mede PhD studenten keken alsof ik een supersonische tijdmachine aan m’n shirt had hangen. Nee, de zonnebril is hier nog ver van normaal, en ik denk dat als ik hier mijn eigen zonnebrillenmerk: ‘Bassie en Adriaan’ op de markt zou brengen, ik met bakken vol geld zou thuiskomen.
Is er dan helemaal niets te vertellen over deze doordeweekse werkdagen? Nou ja, natuurlijk zijn er wel weer aan paar dingen voorbij gekomen die toch even de aandacht verdienen. Zo ben ik groot voorstander voor een tafeltenniszaal in de Horst op de UT. Hier is in elk gebouw op de campus wel een dergelijke zaal te vinden. Het gebouw waar ik zit heeft deze op slechts twee verdiepingen onder ons, en als je wilt kan je daar dus altijd even ontspannen. Daarnaast kreeg ik van een PhD studente te horen dat ik toch echt niet moest denken dat de helft van de vrouwen/studentes in China lesbienne was omdat ze altijd hand in hand lopen en nogal close zijn, dit is simpelweg omdat de mannen niet romantisch genoeg zijn. Ach, het was mij niet eens heel erg opgevallen, het blijft mij meer verbazen dat je van mensen tussen de 16 en 36 amper de leeftijd kan raden. Dit geeft af en toe rare taferelen waardoor je zomaar kan denken dat een groot deel van de Chinezen pedofiel is, terwijl ze dan beide waarschijnlijk echt wel boven de 20 zijn, in plaats van 16 en 36…
Maar tot zover de doordeweekse dagen; dit zijn over het algemeen toch gewoon de ‘half 7 opstaan en 8 uur terugkom’ dagen. In het weekend heb ik echter alle tijd om zelf op pad te gaan, en dat heb ik dan ook weer uitvoerig gedaan. Zo ben ik een dag richting Heifeng Street geweest, in feite het oude deel (wijk) van Hangzhou. Dit waren inderdaad huizen die duidelijk niet vorige week waren opgeleverd door de plaatselijke aannemer ‘Beun Haas’, maar echt nog uit het oude China stamde. Erg mooi om dit contrast te zien met de huidige toch vaak overdreven moderne bouwstijl in China. Daarnaast zit er ook één van de meest beroemde apotheken gevestigd in de wijk. Hoewel, een apotheek kan je het amper noemen; een medisch winkelcentrum komt meer in de buurt. Het pand was echter weer helemaal in de oude Chinese bouwstijl wat het in combinatie met alle kleine kruidenkramen erg bijzonder maakte. Daarnaast moet de zaak ook erg goed draaien, gezien de 6 balies waar continu een rij voor stond.
Hierna ben ik even wezen kijken bij het Hangzhou National Museum. Niet dat dit mijn plan was, maar toevallig kwam ik er langs. Het mooie is dan ook dat alle museums hier gratis zijn, en je er dus altijd wel even naar binnen loopt. Ik dus vol verwachting naar binnen, want ja, over zo’n oude stad moeten vast veel dingen te zien zijn. En ja, dat was ook wel zo. Maar als men vervolgens alles alleen in het Chinees neer zet op de bordjes, ben ik eerlijk gezegd vrij snel klaar. Waarschijnlijk dachten de bewakers bij de ingang dat ik alleen even naar de wc was geweest, gezien de vreemde blik toen ik alweer naar buiten liep. Of misschien dachten ze überhaupt; ‘waarom ga jij hier naar binnen, je snapt er toch geen zak van!’ Na dit bliksembezoek aan het museum was het tijd om, na weer met een chinees gepraat te hebben voor een of ander programma op hun school, richting de Chenghuang pagode te gaan. Dit is de eerste van een viertal pagodes aan het Westlake die ik bezocht heb. Het uitzicht vanaf de pagode was ondanks het regenachtige weer (goh, dat is nu gek…) toch nog zeker de moeite waard te noemen. En zoals de chinezen zelf ook al zeggen, misschien het uitzicht op het Westlake met miezerig weer nog wel mooier dan met felle zon, door het mysterieuze dat het over zich krijgt.
Na de pagode en nog een paar tempels eromheen bezocht te hebben, liep ik weer via Heifeng Street terug naar het Westlake. Nu val je als westerling nogal op, en dus is het niet gek dat wanneer mensen een beetje Engels kunnen praten ze al tegen je aan lopen te blaten. Jawel, echt praten kan je het vaak niet noemen aangezien ze niet meer dan 2 woorden kunnen. Nu was er echter een man, die nadat ik natuurlijk moest vertellen waar ik vandaan kwam, een heel verhaal liep op te hangen over hoe geweldig Nederland wel niet was (volgens mij ging er gewoon een belletje luiden nadat Europa was gevallen, en wist hij niet eens waar Nederland lag). Na hier een beetje in mee gegaan te zijn kreeg het gesprek echter een andere wending toen het opeens over zijn dochter ging die toch echt naar Nederland moest. Ik moest van hem nog deze middag mee gaan zodat hij mij kon voorstellen aan haar en de rest van de familie, en volgens mij stond de trouwerij volgende week al in zijn agenda. Helaas voor deze allerbeste man stond dit niet in mijn agenda, en was het gesprek al even snel ten einde als het begonnen was.
Nu was het al redelijk laat deze dag, waardoor de kantines op de campus al dicht waren bij terugkomst. Dus ik denk; laat ik dan maar bij een chinees eettentje eten. Dus ik bestel wat na met handen en voetenwerk duidelijk te hebben gemaakt wat ik in ieder geval niet wil hebben, en ga zitten. Laat er nu op dat moment een chinees binnenkomen, we mogen wel stellen met enig overgewicht, die aan de tafel recht voor me gaat zitten. Deze beste meneer gaat vervolgens ook nog uitvoerig zijn shirt uit doen die door het zweten waarschijnlijk al 5 kilo zwaarder was geworden, en begint vervolgens heerlijk recht in mijn gezicht te smakken op een geluidsniveau dat zo in het Guinness Book of Records kan. Jawel meneerdechineesaandetafeltegenovermijmetovergewicht, je hebt werkelijk waar mijn eetlust in 5 seconde weten te minimaliseren tot onder het nulpunt; bedankt daarvoor.
Natuurlijk ga ik hier niet elke dag beschrijven, want dan ben je zo een boek verder. Maar dingen die ik zoal nog meer heb gedaan zijn bijvoorbeeld het bezoeken van het zijde museum. In tegenstelling tot veel andere toeristische plekken was dit gelukkig wel in het Engels, en dat maakt het verhaal dan ook gelijk een stuk boeiender. Vooral toen ik zag dat wij Nederlanders in die goede oude tijd van de wel bekende ‘VOC-mentaliteit’ (bedankt JP Balkenende), naja of WIC, nog de hele wereld over voeren en in China de grootste afnemer waren van de zijdehandel. Jawel, hier kwam dan toch het sofinistische wezen in mij naar boven welke ik niet dacht in me te hebben.
Nu blijft China je elke dag wel verbazen over bepaalde dingen. Vandaag was ik echter op de grens van ‘China, what have you done? Go home, you’re drunk!’ Er bleek namelijk dat er ergens in een voorstad van Hangzhou een replica van de Eiffeltoren was gebouwd, genaamd de ‘Tianducheng’ Tower in het gelijknamige plaatje Tianducheng. Even dacht ik dat mijn zonebril daadwerkelijk een tijdmachine was geworden… Nu zal je vast denken; ‘goh, dan zal het daar wel druk zijn met toeristen (al dan niet Chinees)’. Nou nee, dit was nu typisch een voorbeeld van een Chinese spookstad. Van de 10.000 woningen die er staan zijn er maar 2.000 bewoond, en daardoor lijkt het er ook ver van echt te leven. Behalve een Eiffeltoren hebben ze er namelijk een heel dorp van gemakt in Franse stijl. Dit dorp grenst vervolgens aan ‘Linping’, een totaal uit de grond gestampt (op Google maps bestond de voorstad nog amper) stadsdeel op 25 kilometer van het centrum van Hangzhou af. Ik weet niet wie ze hier allemaal denken te gaan huisvestigen, maar ik kijk niet vreemd op als China binnenkort met een informatie komt dat de maanmannetjes gaan landen, en deze toch ook echt een dak boven hun hoofd moeten hebben. Het mooie aan al deze nieuwbouw flatgebouwen is daarnaast ook hoe de wijken er op de 3D afbeeldingen eruit zien die op de bouwhekken te vinden zijn, en hoe groot het contrast is met de werkelijkheid. Dit is ongeveer hetzelfde als in een 3de rangs afhaalrestaurant de foto van het eten op de kaart, en wat je vervolgens krijgt in een plastic bakje en zo uit de magnetron komt.
Maar goed, ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik denk dat het wel weer mooi is geweest voor vandaag. Voor de oplettend lezer dan nog even; ik ben nog niet naar Shanghai en Huangshan geweest zoals ik eerder vermelde. Dit zal zeker wel gaan gebeuren, maar het weer laat het nog even niet toe (iets met regen..) Wel heb ik al beide treinstations en een long distance busstation bezocht om te kijken hoe alles werkt. Conclusie: de treinstations zijn zowat vliegvelden qua grote, waarbij Hangzhou East station echt belachelijk is; Schiphol is er niks bij, dus dat wordt nog wat. Het busstation wat ik daarnaast bezocht heb is ongeveer twee keer de grote van Utrecht centraal en daarnaast is (natuurlijk) niks in het Engels, ik gok dan ook dat hier dus ook nog een uitdaging ligt voor mijn trips naar Huangshan en Wuzhen.
Tot zo ver maar weer, over een week of 2/3 zal er vast wel weer iets komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
