Mt. Huangshan

Zoals gezegd hier dan nog een stukje over Mount Huangshan. Nu geef ik eerlijk toe dat ik dit stuk momenteel meer typ omdat ik even niet aan de opdracht wil denken en het een welkome afleiding is. Mijn excuses voor de details in dit stuk, maar hoe langer ik hier aan typ, des te korter heb ik om mezelf op te vreten over de opdracht. Deze zit momenteel, laat ik het zo stellen, in een ‘mindere’ fase waar ik even geen oplossing zie. In het kort is het probleem dat mijn resultaten, om een vergelijking te maken, aangeven dat er in plaats van appels aan de appelboom, peren aan de appelboom groeien. Nou ja, probeer dat maar is uit te leggen… Oké, misschien ligt het net wat complexer, maar dit is even het idee.

Maar goed, dan toch even terug naar vorige week. Mount Huangshan, ook wel de gele bergen. Dit gebergte ligt op ongeveer 4 uur rijden van Hangzhou met de bus. Hoewel, dit is natuurlijk variabel en hangt af van je buschauffeur. Bij mij was dit op de heenweg met zowat de stopbus 5 uur, hoewel ik op het einde niet eens meer de moeite heb gedaan om het bij te houden en het dus makkelijk meer kan zijn geweest. Ik had de dag ervoor namelijk al mijn kaartje gehaald omdat deze bus vaak vol schijnt te zitten (hij gaat direct van Hangzhou naar het dorp aan de voet van de berg, genaamd Tangkou, in plaats van via Tunxi naar Tangkou, wat mij weer een overstap én zoekwerk bespaart). Nadat ik dus het kaartje had gehaald en maar hoopte dat de mevrouw achter de balie mij begreep, het kaartje bestond namelijk zoals altijd alleen uit Chinese tekens met een busnummer, ben ik de volgende dag op de bus gestapt. Zowaar klopte het busnummer ook nog; was dat even meegenomen. We gingen weer rijden…

Het bleek echter al snel dat, en ik vermoede al zoiets omdat de bus half leeg was, we eerst even half Hangzhou door gingen rijden om mensen overal op random plekken op te halen. Dit hele circus koste maar 45 minuten en kon dus zo bij de reistijd op worden geteld. Maar oké, nu zat de bus echt vol en konden we gaan. Zowaar ga ik steeds meer waarde hechten aan mijn GPS op mijn telefoon, want anders had je niet geweten waar de bus mee bezig was. Na een 1.5 uur rijden gingen we namelijk opeens overstappen op een ander bus, of tenminste, dit kon je doen als je dat wilde. Niet dat ik enig idee had waar die andere bus geen ging, maar de halve bus stapte zowaar over. Hierna zette we weer koers richting Tangkou (dit kon ik mooi opmaken uit mijn GPS). We pakte echter een mooie tussendoorweg die natuurlijk vele malen sneller is dan de snelweg die zowat parallel loopt….Maar nee, we pakte deze weg omdat we onderweg op 10 plekken gingen stoppen om mensen op te halen, mensen weg te brengen en voor TNT of DHL vrachtwagen te spelen en allemaal pakketpost op te halen. Gelukkig kwamen we dan toch na 5+ uur aan in Tangkou….en daar was het ook mee gezegd, want waar je normaal op een centrale bushalte aankomt, kwamen we nu ergens midden in het dorp (lees: straat) aan. Een maal uitgestapt bleek dat het een hotel was waar een aantal andere busreizigers heen moesten, en ik natuurlijk niet. Gelukkig begreep de buschauffeur dat ik niet helemaal goed zat op deze plek, en heeft hij mij persoonlijk met de touringcar een kilometer of 5 terug gebracht naar waar mijn eigen hotel was. Een hulde momentje voor deze beste man!

In het hotel aangekomen kon ik mooi inchecken wederom via de google translate service, aangezien niemand Engels kon. Zelfs het woord toilet of wc begreep men niet, om het niveau een beetje aan te geven. Nu maakte mijn dat weinig uit, het hotel zelf had ik namelijk via een veel te goedkope prijs via internet geboekt; ongeveer 11 euro (waar via een andere site 25 euro, en in het hotel 50 euro de prijzen waren). Ik was allang blij een keer een bed dat niet aanvoelt als een plank te hebben, maar de kamer heette dan ook een ‘business suite’. Mijn plan om vroeg te slapen om te volgende dag rond half 6 op te staan werd echter ten eerste verstoord door een mevrouw die aan de deur kwam vragen of ik een massage wilde, vervolgens een kakkerlakken gevecht (of wat het ook waren) in de kamer (gezien dat de beesten 10 bij 5 cm groot waren was het een waar gevecht te noemen) en daarna natuurlijk nog Nederland-Spanje. Ik heb dus welgeteld een uur of 4 geslapen, wat een ultieme voorbereiding is voor een dag van 10 uur lopen….

De volgende ochtend was ik zoals gezegd alweer vroeg op, en met de shuttlebus (na 5 keer vragen welke ik moest hebben) onderweg naar het beginpunt. Natuurlijk reed deze beste man als een malloot omhoog via de haarspeld bochten en de afgronden, en was ik toch redelijk opgelucht toen ik de bus uitstapte. De voorbereiding was ook niet echt ideaal te noemen gezien mijn 3 digitale en 2 papieren kaarten. Geen enkele kaart hiervan kwam namelijk overeen met een andere kaart qua namen en zelfs qua wegen, ik was dus al lang blij dat ik de goede shuttlebus had en ergens kon beginnen met lopen.

Ik was dan toch rond half 7/7 uur echt aan het lopen om via de Western Steps de berg op te gaan. Het mooie hier is dat alle paden met trappen aangelegd zijn, waardoor je dus de hele tijd één lange trap omhoog loopt. Oké, ik had ook de kabelbaan kunnen pakken, maar vond dat net even wat minder stijl hebben. De wandeling omhoog zelf was echter alle moeite waard die nodig was om op deze plek te komen. Hoewel het weer wat heiig was (en de temperatuur rond de 30 graden op de berg), waren de uitzichten toch erg mooi. Ook dat op dit stuk van de berg erg weinig toeristen liepen was mooi meegenomen, vanaf het punt waar het pad namelijk samen kwam met de kabelbaan was het een grote file de bergtoppen over. In deze file waren ook nog de zogenaamde ‘vlaggetjesmensen’ actief met grote groepen achter zich aan, en was het Chinese ‘selfie’ fenomeen natuurlijk ook weer van de partij. Daarnaast leek het net alsof er overal een groep Chinezen uit de bus was gestapt zoals dat ook kan in landen als Italië of Noorwegen: iedereen moest op dezelfde plek op dezelfde manier op de foto, en verder ging de rondleiding. Persoonlijk snap ik dat niet (hoewel ik überhaupt meer van de omgeving fotograferen ben). Maar zoals gezegd, de uitzichten waren echt geweldig, en gezien ik sowieso wel iemand ben die altijd vrolijk word zodra ik tussen de bergen ben (dit geeft toch een soort vakantie gevoel), kon dit mij zeker bekoren :D.

Toch vielen er weer wat dingen op, zo liepen er een aantal politieagenten midden op de bergtop, toch niet het eerste wat je ziet normaal…maar goed, overal kan je overvallen worden zullen we maar zeggen….Daarnaast was de wachttijd van 30 min voor een trap naar een plateau op de berg toch ook erg apart….ik heb nog nooit in de file gestaan op een berg.

Het mooie van dit gebergte is dat het eigenlijk helemaal niet hoog is vergeleken met de bergen in Europa of andere bergen in China; de toppen zijn ‘maar’ 1900 meter. Maar aangezien het rotsachtige ‘Avatar’ bergen zijn waar je de hele tijd over heen loopt geeft het toch een compleet andere ervaring dan de gewone ‘Oostenrijk/Zwitserland bergwandeling. Volgens één van de studenten was de film Avatar zelfs geïnspireerd op dit gebergte, wat me eigenlijk helemaal niets zou verbazen; toch is nazoeken. Wel moet je geen last van hoogtevrees hebben….Bij trappen die langs een afgrond lopen en waarvan de treden door slijtage een helling naar beneden hebben loopt dat niet heel prettig.

Rond de middag (2 uur) kwam ik wat voorop mijn planning aan bij mijn dormroom in een hotel op de berg. Jawel, dit moest ik zeker doen werd mij aangeraden om de zonsopgang en ondergang mee te kunnen maken. Na wat dingen gedumpt te hebben op de kamer ben ik vervolgens aan de andere kant van de berg rond gaan lopen om zo allemaal verschillende toppen te kunnen bereiken (dit hadden de aardige medewerksters die geen Engels spraken maar wél erg behulpzaam waren in het hotel aan mij proberen uit te leggen). Rond de avond heb ik dan toch ook nog het unieke moment van de zonondergang mee kunnen maken, waar deze bergen bekend om staan. Helaas was het enigszins bewolkt, maar het was zeker mooi. Terug gekomen op de dormroom bleek dat ik met 5 andere Fransen studenten uit Shanghai op de kamer sliep, wat toch weer is wat anders is dan alleen Chinezen om je heen. Na wat gepraat te hebben en de wekker om 4 uur gezet te hebben, was het dan toch tijd te gaan salpen. Jawel, de wekker stond op 4 uur want ook de zonsopgang moest worden meegemaakt natuurlijk. Dit is eigenlijk alleen al een fenomeen doordat iedereen die een hotel op de berg heeft kunnen krijgen (er zijn er maar 4 ongeveer, dus niet heel veel), dit wil zien. Dit maakt dat je in rijen dik op de uitkijkpunten staat om half 5 in de ochtend, waarna alle Chinezen vervolgens over de hekjes gaan klimmen of in de boom gaan zitten om de beste foto te kunnen maken. Jammer genoeg waren er toch weer net een paar wolken die het wat verpesten, maar alleen al het meemaken van met een hele groep mensen op de top te staan, en overal bij de andere toppen in de verte allemaal mensen te zien om half 5 in de ochtend, is toch wel apart te noemen. Na hierna nog even een uur te hebben proberen energie bij te tanken door half te slapen, kon de wandeling weer verder gaan. Deze dag was het gelukkig wat korter, omdat ik in de middag de bus terug moest hebben. Na nog een tweetal toppen te hebben gezien, was de afdaling dan ook de laatste traploopwedstrijd. Nu gelukkig naar beneden via de Eastern Steps, hoewel ik wel een hindernisbaan moest ondergaan van het op de foto gaan met Chinezen die omhoog kwamen gelopen ongeveer elke 5 minuten. Toch was ik rond 1 uur beneden waar een heerlijke temperatuur van 37 graden me opwachtte. Na echter terug te zijn gekomen bij het dorp met de shuttlebus kon ik zowaar rekenen op een gratis kop thee bij het hotel, hoewel misschien liever een koud glas cola had gehad, maar toch een erg vriendelijk service (ik moest even terugdenken aan de teascam van Shanghai, maar dat is toch heel anders bij gebieden waar men geen buitenlanders gewend is; ik heb in het hele weekend er maar 30 gezien ongeveer). Overigens is dit ook in Hangzhou heel anders; waar men in Shanghai altijd op je geld uit is, spreekt men je in Hangzhou gewoon uit interesse aan.

Ik werd vervolgens een half uur later dan op mijn ticket stond door een polenbusje opgehaald (hij viel ongeveer uit elkaar op het moment dat ik de deur dicht deed), maar 1 km verder kon ik dan ook overstappen op een grotere bus die mij weer richting Hangzhou heeft gebracht. Dit keer had ik blijkbaar wel een intercity bus te pakken, want deze kon het gewoon in een kleine 4 uur afleggen.

Al met al was het de moeite van het regelen zeker waard, en was het een wandeling die door het mysterieuze gebergte er een is om niet snel te vergeten, en zeker een aanrader is voor wie hier (Shanghai delta) ooit heen gaat! Tot zover voor deze keer, waarschijnlijk komt er nog wel een stukje over een week of drie en hoop ik dan dat mijn opdracht dan toch een soort van goed is afgerond zodat ik nog een week kan nagenieten in Beijing….hoop ik…


PS: foto’s komen waarschijnlijk na China, aangezien ik nu helemaal geblokkeerd ben zowat. Jawel, er bestaat dus een leven zonder Facebook en google...(en snel internet)